کوهنوردی تو زمستان چه وسایلی می خواد!

سلام. دیروز خیلی اتفاقی یه ساعت بعد از شروع کوهنوردی بند کفشم پاره شد. یعنی فک کنم  از اول راه پاره بود منتها من با فرض اینکه بند کفشم طبق معمول شل شده پشت گوش مینداختم نگو بیچاره از دست رفته. از قبل، یه بند کفش اضافه تو کوله ام داشتم. یه سنجاق هم تو جعبه کمک های اولیه ام بود. با کمک سنجاق بند کفش جدیدو سریع تر از سوراخ های کفش رد کردم و دوباره راه افتادم. به کمک کسی هم نیاز پیدا نکردم. اتفاق کوچیک و در عین حال بی اهمیتی بود ولی باعث شد خودم کلی کیف کنم. اینه که به فکر افتادم تجربیات مونو با هم به اشتراک بذاریم و ببینیم تو این فصل که میزان خطر بالاتره چی همراه مون داشته باشیم که موقع بروز اتفاق دست به عصا نمونیم.

اول چیزایی که برای خودم پیش اومده می گم. 

۱. بند کفش اضافه که بهتره همیشه تو کوله باشه چون به هر حال به کار میاد و وزنی هم نداره.

۲. جعبه کمک های اولیه

 من آماده گرفتم و سنجاق و نخ و دکمه و باند و موچین و قیچی و گاز استریل و پنبه الکلی و یه سری خورده ریز دیگه رو خودش داشت. من فقط دو سه تا ژلوفن و استامینوفن به عنوان دارو همراهمه و واقعیتش نمی دونم چه داروهایی همراهم باشه بهتره.

یه پتوی نجات هم بهش اضافه کردم چون اصلا وزنی نداره و به موقع ش ممکنه به درد بخوره.(البته هنوز به کارم نیومده ببینم به دردبخور هست یا نه)

۳. کِرامپُون

خب در مورد کرامپون من هم ۴ تیغه داشتم هم شش تیغه. شش تیغه ش عالیه و برای پایین اومدن تو برف و یخ سنگین فوق العاده اس چون تیغه ها از پاشنه شروع میشه و تا اواسط کفش ادامه داره اما پنجه خالیه. اینه که برای بالا رفتن باید از بغل پا کمک گرفت که کرامپون ها، بهتر دخیل باشن و کمک کنن. با کرامپون ۴ تیغه هیچوقت راحت نبودم. در خیلی از  اونم خوبه ها ولی من باهاش اون اعتمادبه نفسی که باید، رو نداشتم.

کوه های اطراف شهر ما فوق العاده سنگی هستن و فقط زمانی استفاده از کرامپون به صرفه اس که تا یه ارتفاع زیادی برف اومده باشه و روی سنگ ها کاملا پوشیده بشه، یعنی همه جا سفید مطلق. معمولا برای یه کوه خوشگلی مثل پرآو موازی با غار یه شبه دیگه باید کرامپون بست چون همه جا پوشیده از برفه و اصلا سنگ ها مزاحم نیستن.

اینم عکسش:

صدای برخورد تیغه کرامپون با سنگ من یکی رو خیلی اذیت می کنه. گذشته از این اگه مواظب نباشی، موقع عبور از سنگ ها جوری کله معلق میشی که خودتم نفهمی کی مردی و این حرکت رو سخت می کنه، از طرفی برف و یخ اطراف به حدیه که بدون کرامپون هم حرکت عملی نیست. من اینجور جاها از جوراب استفاده می کنم. بله جوراب.

یه جوراب می کشم رو کفشم و عین یه دونده کنیایی از رو یخ ها می رم پایین. بدون ترس و کمک. سال گذشته چند بار تو فرخشاد و همین طور در صعود زمستانه پرآو با وجودی که کرامپون هم داشتم اما به همون دلیلی که گفتم، از جوراب استفاده کردم، (توی پرآو نصف مسیر جورابداشتم و نصف دیگه ش کرامپون بستم) هنوز جوراب نه ها رو امتحان نکردم(جوراب های نازکی که خانما می پوشن) نمی دونم جواب میده یا نه ولی جوراب اسپرت که حرف نداره. حتی یادمه جوراب شلواری بچگی های الی جونو استفاده کردم. 

تجربه شخصی من و همین طور پرس و جو از بقیه می گه جوراب درمواقع اضطراری و نبود کرامپون گزینه مناسبیه. 

۴. آب

 وقتی هوا سرد باشه، شما آب گرم هم با خودت ببری به یه ساعت نکشیده دماش به حدی می رسه انگار تازه از تو یخچال درآوردی تازه اگه یخ نزنه. خب من دو تا پیشنهاد دارم که البته خودم هیچ کدومو امتحان نکردم ولی دوستام اینکارو می کنن. یکی این که اصلا آب ولرم رو داخل فلاسک بریزیم و طی مسیر هم از همون استفاده کنیم. چون شدیدا به کار میاد. یه فلاسک آب گرم یا آب لیمو عسل یا چای در وقت خودش معجزه می کنه. 

یا از کیسه آب که مخصوص کوله های کوهنوردیه استفاده کنین. البته چون تو زمستان ممکنه آب تو لوله ش یخ بزنه بهتره یه کاوِر هم براش بگیرین. پوششی که اطراف کیسه اس باعث میشه آب دیرتر سرد بشه یا حداقل خیلی سرد نشه. 

 در مورد خودم، همیشه آبی که همراهم بوده بعد از یه ساعت سرد شده و اجبارا از همون استفاده کردم. که خب تو سرما خوردن آب سرد مثل شکنجه س.

۳. لباس

من همیشه یه دست لباس اضافه همراهمه البته تو این فصل.یه ژاکت پلار، یه شلوار برای مواقعی که ممکنه لباسی که پوشیدم پاره بشه که توی کوه این اتفاق زیاد میفته. گاهی یه جوری ام پاره میشه که دیگه نمی تونی گام بعدی رو برداری( دیدم که می گم) 

 و چند تا لباس زیر که مواقعی که برای صبحانه و ناهار توقف داریم، لباس عرقی مو عوض کنم. وقتی لباس ت خشک باشه حتی اگه هوا خیلی هم سرد باشه میشه تحمل کرد ولی با لباس خیس در مورد من حتی اگه یه پولار خفن هم روی لباسای خیسم بپوشم، اصلا فایده نداره.

تو پرانتز بگم که پولار یه جنس خاصیه که گرمای بدنو نگه می داره. برای زمان توقف فوق العاده اس ولی وقتی حرک می کنی و عرق می کنی همین پلار به خاطر حفظ گرمای بدن باعث میشه بدن و لباس بیش از حد نم دار بشه و وقتی لایه پلار رو درمیاری حس می کنی جلو سرما ایستادی. بازم می گم اینا چیزایی که برای من پیش اومده و با ذکر این نکته که من به شدت آدم سرمایی هستم این مطلب نوشتم، ممکنه برای فرد دیگه این حسو نداشته باشه ولی ساز و وار کلی همونه.

یه بادگیر سبک هم همیشه همراهم هست تو همه فصل ها چون خیلی کاربردیه.

یه شلوار بادگیر سبک که بشه بدون درآوردن کفش پوشید. برای جاهایی که باد فوق العاده شدیده و شلوار زمستونی هم که پوشیدین کفایت نمی کنه، عالیه. بعد وقتی باد انقدر شدیده که داری یخ می زنی، به نظرت می تونی کفش تو دربیاری؟ برای همین پاچه شو یا زنجیر بزنین یا خودتون با قیچی به اندازه مناسب دربیارین و کش بندازین. 

من معمولا تو همه فصل ها دستکش نخی استفاده می کنم، حتی وقتایی که برف خیلی سنگینه چند جفت همراهمه که اگه خیس شد عوض کنم و دستام یخ نزنه. للاوه بر اون یه دستکش بزرگ دیگه هم دارم که هر وقت ببینم دستکش نخی جواب نمی ده از اون استفاده می کنم.

کلاه هم جزو واجباته.

گتر(getr):

گتر ها هم تابستانه هستن هم زمستانه. گتر زمستانه باعث میشه برف داخل کفشتون نره و وفش خیس نشه. خیلی مهمه وقتی تا کمر تو برفی کفش ها و پاهات خشک بمونه. گتر هم مانع از خیس شدن شلوار میشه هم مانع از ورود برف به کفش.

تابستان ها هم برای بعضی حاها بد نیست. مثلا ما یه جانپناه شنل داریم که برای رسیدن بهش باید از یه دشت پر از خار رد بشیم. و جالبه بدونین که زنبور عسل از این خار ها برای تهیه عسل استفاده می کنه. یعنیی چیز به درد نخوری نیست. اما خب وقتی داری از لابه لاش رد میشی انگار یکی سوزن دستش گرفته و هی داره به پاهات می زنه.

چراغ پیشانی و یکی دو تا باطری اضافه هم چیز به درد بخوریه.

فعلا چیزی به ذهنم نمی رسه. اگه جایی اشتباه داشتم یا شما هم پیشنهادی دارین خوشحال میشم مطرح کنین.